Ο συλλογικός αυτός τόμος επιχειρεί να αποτυπώσει τις εξελίξεις των τελευταίων είκοσι χρόνων στο πεδίο της λογοτεχνικής εκπαίδευσης. Βασίζεται στην ιδέα ότι η διδασκαλία της λογοτεχνίας στο σχολείο σχετίζεται στενά με την άτυπη “διδασκαλία” της στα άλλα κοινωνικά πεδία: στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, στις δραστηριότητες των δημόσιων βιβλιοθηκών και των μουσείων, στις λέσχες ανάγνωσης, στον κινηματογράφο και στις άλλες τέχνες. Οι αλλαγές που συνέβησαν στην παραγωγή, τη διακίνηση και την ανάγνωση των βιβλίων, η επέκταση της διαδικτυακής επικοινωνίας και η ανάγνωση στις κάθε είδους οθόνες και στα προγράμματα φιλαναγνωσίας που ξεκίνησαν αλλά διακόπηκαν απότομα, καθώς και τα νέα Προγράμματα Σπουδών που σχεδιάστηκαν αλλά δεν εφαρμόστηκαν μάς υποχρεώνουν να επανεξετάσουμε τη λογοτεχνική ανάγνωση σε όλες τις παραμέτρους της. Ο τόμος αποτελείται από εννέα μέρη τα οποία πολιορκούν την έννοια της λογοτεχνικής ανάγνωσης ξεκινώντας από τη θεωρία, προχωρώντας στην κοινωνία και καταλήγοντας στο σχολείο. Τα κείμενα βασίζονται σε μια ευρεία γκάμα θεωριών και μεθόδων ενώ η έρευνα που προϋποτίθεται και αποτυπώνεται σε αυτά είναι πλούσια, πολυφωνική και προπάντων επιστημονικά θεμελιωμένη.